De kans op verlatingsangst na corona stijgt...

03 06 20

COVID-19 heeft ervoor gezorgd dat we met zijn allen veel zijn thuis geweest. Sommige onder jullie hadden daardoor meer tijd voor hun hond. Anderen hadden het misschien drukker dan ooit en moesten hun tijd zien te verdelen tussen telewerken, de kinderen preteachen, het huishouden doen en de hond zijn broodnodige aandacht en activiteiten gunnen. Het "blijf in je kot"-scenario zal uiteraard niet eeuwig blijven duren. In het kader van die aankomende verandering wordt er vanuit verschillende hoeken gewaarschuwd voor de kans op het ontwikkelen van verlatingsangst bij sommige honden. Maar wat is verlatingsangst eigenlijk?

Om te beginnen wordt de term verlatingsangst vaak algemeen gebruikt wanneer honden problematisch gedrag (problematisch voor hun eigen welzijn of problematisch voor het gezin) vertonen in de afwezigheid van hun baasjes. Het is inderdaad heel goed mogelijk dat het problematische gedrag getriggerd wordt bij het vertrek van de baasjes. Dit betekent echter niet noodzakelijk dat de oorzaak van het probleem van deze hond ligt bij het alleen zijn. Wel is er duidelijk een verband. We spreken om te beginnen dus beter van scheidingsgerelateerde problemen in plaats van verlatingsangst.

Verlatingsangst, de angst om alleen te zijn, is één vorm van een scheidingsgerelateerde probleem. Er kunnen echter ook andere emoties en oorzaken aan de basis liggen van scheidingsgerelateerde problemen en de aanpak om deze problemen op te lossen zal dan ook verschillen van de aanpak bij verlatingsangst. Hoewel echte verlatingsangst vaak een zeer moeilijk probleem is om op te lossen, geldt dat bovendien niet per se voor alle scheidingsgerelateerde problemen. De sleutel is het zoeken en vinden van de oorzaak van de emotie die onderliggend is aan het gedrag.

Om terug te komen op deze speciale periode waarin we allemaal aan ons kot gebonden waren (zijn). Er wordt via diverse kanalen verspreid dat een deel van de honden na deze periode kans hebben op het ontwikkelen van verlatingsangst en ik wil daar graag wat gepaste nuance in aanbrengen. Niet omdat ik de ongerustheid over het ontwikkelen van scheidingsgerelateerde problemen wil wegnemen, maar vooral omdat ik jullie wat inzicht wil geven in mogelijke oorzaken en wil laten nadenken over eventuele oplossingen.

Als jouw hond voor de coronacrisis geen probleem had met alleen zijn, waarom zou hij dan nu plots wel een probleem hebben met alleen zijn? Verlatingsangst ontstaat niet omdat je méér thuis bent geweest, tenzij jouw hond voor de coronacrisis al een probleem had met alleen zijn OF er tijdens de coronacrisis iets gebeurd is dat jouw hond associeert met alleen zijn (een simpel voorbeeld is dat jouw hond verschrokken is van een luide knal terwijl jij even naar de winkel was waardoor hij het alleen zijn associeert met opnieuw verschrikken en dus niet meer alleen wil zijn). In deze gevallen is het NIET aan te raden om (enkel) te gaan trainen op het kunnen nemen van afstand van jou d.m.v. het gebruik van een bench of d.m.v. isolement in een andere ruimte. Om dit probleem op te lossen is meer nodig dan training.

Waarom zou er zich dan nu wel plots een probleem kunnen ontwikkelen? Het leven van onze honden wordt voornamelijk ingevuld door ons. Wij hebben controle over hun keuzes: wat ze eten, wanneer ze eten, wanneer ze naar buiten kunnen, of terug naar binnen, wanneer we samen iets doen, of ze naar een rustigere kamer kunnen trekken, hoeveel mogelijkheden er zijn om te spelen (alleen en met ons), om op verkenning te gaan, om te veranderen van slaapplek,... Door meer thuis te zijn, kregen sommige honden een groter aanbod aan activiteiten. Activiteiten die bovendien door jou werden aangeboden, dus als jij wegvalt, valt dat aanbod waarschijnlijk ook weg. Wat een DOMPER! Door meer thuis te zijn kregen sommige honden ook meer keuzes en dus een gevoel van controle over hun eigen leven. Je was er vaker om de deur open te doen zodat hij even op verkenning kon in de tuin. Je was er vaker waardoor jouw hond de keuze had om zich al dan niet in jouw buurt te nestelen. Is het dan niet normaal dat ze het er moeilijk mee gaan hebben als dit allemaal weer wegvalt? Dit heeft niets te maken met niet alleen kunnen zijn. Dit heeft te maken met frustratie: niet kunnen doen of krijgen waar ze behoefte aan hebben, zich vervelen, sociaal contact missen, geen mogelijkheden hebben om te kiezen,...

Probleemgedrag kan dus zeker ontstaan wanneer je na de coronacrisis terug vaker van huis bent. De oplossing zal echter niet liggen in het trainen van jouw hond om alleen te zijn. Een goed begin is op zoek gaan naar de dingen die jouw hond graag doet, met jou en zonder jou, en waar hij behoefte aan heeft en na te gaan hoe je deze in zijn dagelijkse leven kan implementeren. Ook als je er niet bent.

Ik wil met dit artikel zeker geen oordeel vellen over hoe we voor onze honden zorgen noch beweren dat honden niet alleen mogen of kunnen zijn (dit moet op gepaste leeftijd aangeleerd worden) of enkel gehouden kunnen worden door mensen die 24/7 thuis zijn. Ik zou het wel fijn vinden als we met z'n allen meer oog hebben voor de basisbehoeften van onze honden en beseffen dat het niet invullen (of onvoldoende invullen) van deze basisbehoeften ertoe kan leiden dat honden probleemgedrag ontwikkelen.

Wil je graag eens samen bekijken waar jouw hond nood aan heeft en hoe je deze behoeften kan invullen zodat het ook haalbaar blijft na de coronacrisis? Of vertoont jouw hond al gedrag waar je je zorgen over maakt en wil je graag samen bekijken wat er aan de hand is en hoe je de situatie kan verbeteren? Een gedragsonderzoek kan veel duidelijkheid brengen. Neem gerust eens een kijkje op de website of contacteer me als je hier vragen over hebt.